Kadın o kadar zeki, o kadar akıllı, o kadar komik ve kalemini o kadar iyi kullanıyor ki insan bir yerden vurmaya kalksa nereden vuracağını bilemiyor…du. “Fazla mükemmel can sıkar,” derler; arada bir defo göstermek, kusurlu hareket yapmak, yerden yere vurulmayı hak etmek lazım. Evire çevire döver, döverken daha çok severiz; öyleyiz biz.

Lafa orta yerinden girdim yine. Gülse Birsel şarkı söylemiş ya ondan bahsediyorum. Öyle dizi için, film için ya da Instagram hikâyesinde, doğal ortamında filan değil, düpedüz stüdyoya girmiş, bir albüm için şarkı söylemiş. Çok da iyi etmiş. O her bakımdan hayran olduğumuz kadın meğer o kadar da matah bir şey değilmiş. Çok kötü şarkı söylüyormuş. Büyük rezalet!

10 şarkılık albümün en fena kaydı olmuş gerçekten, kimin umurunda! Gülse Birsel üzerinden lanse edildi mi albüm? Edildi. Haber değeri taşıdı mı? Taşıdı. Bakın ben bile yazıya oradan başladım. Buna ‘oltanın ucundaki yem’ diyorlar. Hooop, avlandınız!

Emir Ersoy, memleketin ilk ve tek “kalipso kralı” Metin Ersoy’un oğlu. Bilen bilir, Metin Ersoy zamanının popüler kültüründe bir devrimcidir. Çoğu orkestra solistliğinden gelme erkek şarkıcılar en fazla birkaç Elvis figürü yapardı sahnede, o da hepsi değil. Belki Erol Büyükburç’u ayrı tutabiliriz hepsinden. Onun dışındakiler Berkant olsun, Selçuk Ural olsun, Tanju Okan, Ertan Anapa olsun hep beyefendi, ağır abiydi. Metin Ersoy’sa fırfırlı gömlekleri, dar pantolonları, hasır şapkalarıyla çıkar, fıkır fıkır Latin dansı yapar, öyle şarkı söylerdi. Trinidad adalarının rüzgârlarını sahnede olsun, televizyonda olsun, plaklarda olsun estirdi de estirdi yıllar boyu. Eğlenceli adamdı.

Emir Ersoy da babasının yolundan gitti. Tek başına kalipsodan değil ama Latin müziğinin dünden bugünlere gelmiş, hep popüler kalmış damarından ilerledi. Çok da iyi işler yaptı, yapıyor yıllardır. Çok eğlenceli, şenlikli konserleri bir yana, bugüne dek yaptığı her albümü oyuncaklı ve çok renkli birer proje olarak sundu dinleyiciye.

2009 yılında yayımlanan ilk albüm “Cuban Portrait”, enstrümantal, Latin-caz sularında bir albümdü. Memleket diskoteğinde bu türde ve tarzda yapılmış sayılı albümden biri olarak geçti müzik tarihine.   

2010 yılında yayımlanan ikinci albüm “10 Şarkı 10 Şarkıcı”da Ajda Pekkan mı istersiniz, Kenan Doğulu mu, Funda Arar mı, Yaşar mı, birinci ligden devşirilmiş bir kadro yer alıyordu. Kimi kendi şarkısını söylemişti, kimi “cover” ama hepsi Emir Ersoy’un Latin kafası düzenlemeleriyle.   

2012’de yayımlanan “Karnaval”da ünlü konuk şarkıcıların yanı sıra Ersoy’un grubu Projecto Cubano’nun solistleri de şarkı söylüyordu. “Hele Bi’ Gel,” “Cumhuriyet” ve “Sil Baştan” gibi popüler şarkıların Latin düzenlemeleri başka başka tatlar taşıyordu.

2017’de yayımlanan “Rockuba” albümünde bu defa Kenan Doğulu dışında şarkı söyleyenlerin hepsi oyuncuydu. Yine çeşitli dönemlerden seçilmiş şarkıların Latin versiyonları Gonca Vuslateri’nden Farah Zeynep Abdullah’a, Erkan Kolçak Köstendil’den Sarp Apak’a, genç bir oyuncu tayfası tarafından seslendiriliyordu.

Şunu söylemem lazım: Uzun seneler çeşitli mekanlarda “dj” olarak çalmış bulundum ya ben… Başımın en çok dertte oldukları hep Latin dans, salsa, bachata, merengue filan kursuna gitmiş tipler oldu. Çünkü onlar her yerde, her ortamda ve her şarkıda dans kursunda öğrendikleri figürleri sergilemek isterler. Engel olamazsınız. Oyun havasıyla bile Latin dans yapan gördü bu gözler. Gelirler, giderler, taciz ederler. “Latin çalın Latin çalın, ay n’olur bi’ daha çalın…” Ki ben ağırlıklı olarak ‘70’ler ‘80’ler çalıyorum, o dönemde nerede o Latin bolluğu Türkçe aranjmanlarda? İşte o vakitler Emir Ersoy’un albümleri hep çok işime yaramıştır. Salarsın oradan bir şarkıyı, dans edenler bilir zaten o şarkının hangi ritimde olduğunu, hangi dans stilini gerektirdiğini, hemen başlarlar popoları sallamaya… Ben bilmem. Ben rumba ve swing dersi aldım. Bak o ritimlerde şarkı çok ama onların da salsa malsa kadar gideri yok ortamlarda.  

Bir kere “1977”nin Emir Ersoy’un doğum tarihi olması dışında albümle pek bir ilgisi yok çünkü seçilen şarkılardan sadece biri ‘70’lerden. O da 1976 tarihli Sezen Aksu şarkısı “Olmaz Olsun”. Onun dışındakiler hep ‘90’lar, 2000’ler dolayları. Dokuz şarkı ve dokuz şarkıyı seslendiren dokuz kadın oyuncu var albümde. Oya Başar hariç diğer oyuncuların hepsi yakın dönemden, genç isimler. (Gülse Birsel de hariç aslında ama Gülse Birsel’e o kadar da vurmak istemeyiz değil mi?)

Sezen Aksu şarkılarını kaç kişi kaç şekilde “cover”ladı onun hesabını tutmaktan çoktan vazgeçtim ama bir de bir albüm dolusu Sezen “cover”ı furyası var ki oradaki istiap haddi de doldu dolacak. Bu projeye müzikal anlamda benzer iki tane örnek var misal: Aykut Gürel’in Bergüzar Korel’e yaptığı ilk albüm ve Ercüment Vural’ın “Ercüment Vural Sunar” albümü. Her ikisinde de Latin ve caz motifleriyle düzenlenmiş Sezen Aksu şarkıları vardı. Ve hatta “Şarkı Söylemek Lazım”la “Aldatıldık”, o iki albümde de vardı.

Olabilir. İşin ekonomik bir tarafı olduğu kesin. Sonuçta bir Sezen Aksu şarkısını yeniden seslendirmek için büyük paralar vermiyorsunuz, bu biliniyor sektörde. Ayrıca bir zorlukla, engelle de karşılaşmıyorsunuz ki başka besteciler ya da söz yazarlarında karşılaşılan zorluklar anlatmakla bitmez, bunu da sektör iyi biliyor. Fakat ekonomik boyut bir yana, bir de bildik Sezen Aksu şarkılarının kısa yoldan kulağı yakalama avantajı var. Daha ilk cümlede eşlik etmeye başlıyorsunuz, çünkü hepsini ezbere biliyorsunuz. Bir nevi Türk pop müziğinin standartları olmuş o şarkılar. Nasıl ki caz standartlarını bin yıldır milyon caz şarkıcısı milyon farklı şekilde söylemişse, söylüyorsa, Aksu şarkıları da bizim için öyle oldu, olacak, buna istesek de engel olamayız.

Albümün bütünündeki sorun şu ki oyuncu şarkıcılarımızın sınırları daraltılmış tonlarda şarkı söyleme deneyimleri bir parça sönüklüğü de beraberinde getirmiş. Bilmiyorum, biraz da düzgün söyleme gayretlerinin neticesi olabilir ama ne şarkıların bizzat kendi içindeki ne de Latin müziğinin tabiatındaki o harlı ateş kendini göstermiyor. Çoğunlukla bir “cool” (yok burada kelimenin Türkçesi daha doğru ifade edecek durumu) “serin” bir hava var şarkıcılarda. Ne Leyla Lydia Tuğutlu aldatıldığına sahiden inanıyor, ne Aslı Bekiroğlu’nun hart diye yiyesi var, ne Hande Subaşı’nın avaz avaz şarkı söyleyesi. Enteresan ama bir tek Oya Başar söylediği şarkının içine girmiş, oradan teatral bir karakter çıkarmış. Şarkıyı dinlerken gözümün önüne anında Başar’ın “Olacak O Kadar”da karşısındaki adamı bir lokmada yutacakmış gibi şehvetle “Gel gel gel!” diyen o kadın tiplemesi geldi. Ne pis bir bilinçaltı kaldı bize ‘80’lerden Yarabbi!

Gökçe Bahadır’ın Aykut Gürel’le yaptığı albümde şarkı söylerken sevmiştim ama burada aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Buna karşın şunu söyleyebilirim ki, benim albümde en beğendiğim solist Hande Subaşı oldu. 

Hepsi bir yana, şayet derseniz ki bu albüm bana bir yaz akşamı fonda eşlik etsin, canım isterse de kalkar iki salsa yaparım, daha iyisi Şam’da kayısı bir albüm bu. Su gibi akıyor, yormuyor, boğmuyor. Efil efil, ferah ferah… Tabii ilk şarkıyı atlarsanız daha da güzel olabilir. Ya da Gülse Birsel değil de Aslı Sütçüoğlu ya da Gizem Özpamuk söylüyormuş gibi dinleyin, en azından eğlenirsiniz.